Muur

Terug naar het staren.

In vol vertrouwen van wat ik verlang.

Ik accepteer dat ik iets wil, waarvan ik niet eens weet of het bestaat.

Weten is niet het probleem, ditzelfde zal zich bevestigen in bevestiging naar mij.

Dat elke ademteug evengoed een stap vooruit is, want ik laat me zijn.

Spanning omdat iets nieuw is, hoort erbij.

Is net zo onvermijdelijk als de emails van DUO als ik een maand niet op heb gelet.

Net zo onvermijdelijk als de brieven van postNL over importbelasting.

Zo onvermijdelijk als het bloed dat kleeft aan de handen van miljardairs.

Structurele moord op een vlak dat wettelijk nog steeds verantwoord is.

De machine verzwelgt eenieder die er niet in genoemd wordt.

Het zwijgen opleggen werkt op elke verdieping van abstractie.

ELKE.

en toch.

En toch vertrouw ik mijn onderbuikgevoel. Wat ik nodig heb, wie ik nu ben en waar ik mijn tijd en beleving zou willen delen.

Dat mag ik opnieuw invullen.