Rechtloos

Ik heb het recht niet.

Ten betrekking tot het verontschuldigen over de verandering die nu al heeft plaatsgevonden.

Als er niets tussen mijn vingers blijft kleven, als er geen vervloeking is over het eindige van servetten. Hou je dan nog van me?

Ik heb het link niet.

Een nawee die vooral mijn slaapgebrek wakker poogt te schudden.

Ik ben nuchter. 

Ik heb honger.

Het is 2 uur 's nachts en met een 9 van de 10 op de pijnschaal lig ik op de vloer van de wachtkamer te hopen dat ik flauwval.

Mijn moeder laat me niet in haar hand knijpen, we weten beiden dat dat nog een bezoek zal worden.

Ik heb het recht niet.

Ik was alleen, ik ga elke week naar een groep van mensen die net zo goed herkennen uit de bocht te vliegen.

En nu heb ik geen idee waar ik ben.

Behekst, een bad mojo jojo die me probeert te herinneren aan een leugen dat niemand me wil.

En tegelijk het oefenen met rekening houden met anderen, sorry, ik was bang voor iets wat in mijn eigen hoofd parasiteerde.

Want in de waterval van verklaringen, wordt ik waargenomen als verloren.

En terecht.

En dit gun ik mezelf niet meer.

Maar evenmin wijs ik schuld op een patroon dat ik niet anders gekend heb.

Ik adem explosief. Ik vaar in stormen, want stil water verveelt me dood.

Ik ben stabiel, maar dat betekent niet dat ik opeens een acceptatie heb voor onderprikkeld zijn.

Ik heb het recht niet, het is oneerlijk als ik mijzelf probeer te kielhalen over het idee dat ik de plank missla.

Wie ben ik als ik niet mis sla?

Welke paradoxale hel verwens ik dat niks mis kan gaan.

Een leugen van perfectie.

Het is verwaarlozing als ik altijd uit moet leggen wie en wat ik ben.

Het is gebrek aan begrip als ik het niet gewoon laat zijn.

Ik wen nog steeds aan mij.