Noodzaak

Vergeet dat het nutteloos is.

Accepteer dat het heden, verleden en toekomst wel beïnvloedbaar zijn.

In vol respect van het perspectief dat je nog niet hebt.

Het klopt dat er niemand om je heen is die wil luisteren naar de echo van de oneindigheid die door je ruggengraat heen galmt.

En het klopt dat je blind en doof bent voor dat waar je naar smacht.

En nog steeds, is het niet jouw schuld.

Maar het is ook niet eerlijk.

Of met een reden die balans geeft.

Het is een hel.

Het voelt als dezelfde stoeptegels

Want het zijn, 

dezelfde

stoeptegels.

Vergeet dat het niet zeer doet.

Accepteer dat het verdriet, de afgunst en de woede terecht passen in je context.

Je zal een uitgestrekte hand niet erkennen, noch accepteren.

En het klopt dat je niets liever wil dan ergens anders zijn waar je wel thuis voelt, en het niet een opsluiting is tot het volgende moment dat je niet je eigen durft te noemen.

Er is geen recht toegedaan in de manier waarop je opgesloten en uitgekotst bent. Acceptatie ontvangen gaat niet als je je vingers brand, en er niemand is die antwoord geeft op een vraag die nergens landt.

De afgunst zal je einde worden.

Er is geen manier waarin anderen hetzelfde voelen waarmee je geborgen en in vrede zal zijn.

Het zien wat anderen wel krijgen, en alles wat je zelf niet krijgt.

Het verloren zijn in niet durven vertrouwen om ergens om te vragen, het altijd terug naar jezelf toegewezen zijn.

Willen ontsnappen als eerste reden, gaat voorbij aan waar anderen in dat moment willen zijn.

De verwarring, de verlating, het onrijmbare van anderen die niet begrijpen waar je voor vlucht.

En toch, was dit noodzakelijk.