Stuntwerk

We willen allemaal meedoen.

In onverdeelde aandacht.

Ik kan je niet geven wat je zoekt.

Als het kon, of als het paste, dan was dat al wel duidelijk.

Jij kan mij niet geven wat ik zoek, de ruimte in totale overgave en emotioneel verstrengeld.

Iemand vasthouden wil ik eigenlijk alleen als dat helemaal kan.

Jouw tijd en ruimte vragen een ritme en zekerheid die ik niet kan bieden.

Mijn koestering is altijd een risico.

Als ik weet wat er zal gebeuren, hoeft het voor mij niet.

Maar de veiligheid die ik ieder ander gun, zal niet lukken.

Gaat niet lukken.

En was ik iemand anders die dat wel kon, dan was ik mij niet, was ik minder leuk. Minder gevaarlijk, en wellicht zelfs bang voor wat je vraagt.

Je kan me horen en zien, je luistert en antwoord.

Alleen is het niet veilig.

De stilte voor de vloedgolf die ik sinds de eerste woordenwisseling voel, is terecht benoemd.

Ik geef toe dat ik mezelf in schouwspel wil verliezen.

In versmelten en afgunst uit liefde.

En ik ben blij dat jij het net zo goed aanvoelt.

Dat zekerheid en veiligheid jou aangaan.

En zelfs als ik je in alles versta, is dat omdat ik zelfde soorten verhalen meedraag.

Dus als gedeeld verslaafde aan versplinteren, wil ik je danken voor de herinnering dat ik niet alleen ben.

Ik heb nooit gezegd dat we het niet leuk kunnen hebben, de vraag is enkel of er dan nog iets overblijft.