Ontklokt

Ik reis tijd, omdat ik mezelf in het minste ontkwijt.

Uitgescheurde pagina's van de kalender om je toilethok mee te behangen.

Voor eeuwig naar een ander verlangen.

En dan niet opnieuw beginnen.

Het niet nogmaals proberen.

Stoppen is niet doorgaan.

Druipt de verf vandaag wat gemakkelijker uit mijn kwast.

De schorre stem van overbelaste hormonen ondergedompeld in twijfel.

Ik hield niet van haar, lieg ik tegen mezelf.

Het geeft niet, is even minder waar.

Knappende gloeilampen uit luiheid, en niet erosie. De slijtage op het plafond is mijn eigen schuld.

En de reservesleutel, die laten we samen aan de muur hangen.

Want thuiskomen doen we niet meer aan.