Het is macht om de onrust.
Welwillend tegenin de lust.
Ik wou dat mijn vingers niet versplinterden in de kou.
Drenkelingen uitgestrooid in de grip van de eerst golven.
Geloven dat je ademen mag omdat je mooi bent.
Ik hoop dat jouw diepste slokken je dichter brengen bij jezelf vergeven.
Niemand die uitlegt wat zachtheid zonder tegenprestaties betekent.
Wat de duizenden klappen zonder weerstand verrekent in de drek.
Ze is weken geleden uit mijn handpalm vertrokken. En ik ben er nog steeds niet achter hoe ik haar los zou kunnen laten. Ik weet nog steeds niet hoe ik de pijn van hier en nu kan uitvouwen.
Want mijn pianospel op huidschilfers uitgetekend maakt dat je me vraagt om mijn tranen niet voor mezelf te bewaren. Ik houd mijn zwaard al jaren op de verkeerde manier vast. Ik zal mijn mantel pas wassen als ik heb gewonnen. Want het is nog niet goed genoeg.
Het is nog niet eerlijk genoeg. Er zijn nog niet genoeg mensen die accepteren dat een ander in diens waarde laten veel meer finesse vereist.
Er is nog een heleboel kapot gegaan in de lelijke woorden van vorig jaar.
Dus breek ik je.
En raap ik alle scherven op.
Reacties
Een reactie posten