Tandarts

Ik ben gestopt met kiezen.

Het los gelaten legen, verliezen.

Ik schud woorden in een zakje en laat ze dan een voor een, want het past niet,

zoals gevoelens in het gesprek met je partner.

Asresten die nagenoeg niet durven zwijgen over alles wat ik met mijn vingers doe.

De snaren, de pijn, het vuur.

Trap je tegen elk probleem met dezelfde hoeveelheid afgunst?

Sla je elke ruit kapot met net zoveel verwijt?

Is elke actie slechts een rimpel die ontstond uit de vorige?

Of moet ik gewoon vaker marmer in de zee dumpen?