Vertikaal gestreept

Er staan lijnen over mijn gezicht.

Soms de rode plekken die achterblijven als ik mijn verstand verlies.

Want het boeit je niet.

En het geeft heel soms niet.

Maar meestal wel.

Er staan lijnen over mijn gezicht.

Die heb ik er zelf met oogpotlood geplaatst.

En ook weer vergeten, dus het staat lang niet zo netjes als toen ik er aan begon voor de spiegel.

Er staan lijnen over mijn gezicht.

Ze zijn onzichtbaar, maar de tintelingen van waar jij me zachtjes liet merken hoeveel je koestert.

En dat ik op mijn beurt die geometrie terug heb gegeven in mijn eigen lipcontact.

Dat is ook wel leuk om te doen.

Er staan lijnen over mijn gezicht, als ik m'n oren mee mag tellen, dan doen de piercings mee.

Dan doet de ambitie die ik heb om inkt in mijn vetweefsel te laten injecteren vlak tussen mijn sleutelbenen.

Dan willen we in zelfexpressie en contradepressie en een anti sabotage meervoudige werkelijkheidsdecompressie.

Want het zit me iets te strak.

Het gesprek valt vlak.

En ik hoor je wel.

En ik zie je.

Maar ik ben gebroken in de tijd die ik meemaak zonder je.

Net zo goed met je.

Maar ergens tussen onzekerheid en me doodvervelen.

Daar ergens tussen.

Doe ik soms even mee.

Zeg ik soms dat ik van anderen houd.

En laat ik los wat me pijn doet.

Want ik ben niet gemaakt om doelloos structuur te breken.

Kennis is macht.

Alleen kennis is maar even.

En ik weet niet zo veel.

Want ik ben lief.