Ontstijging

Je bent verlijmd. Want het fijne van samenzijn verdwijnt.

Ik heb evenmin mezelf in ons allebei.

Aangebrande vingertoppen vermengd met vastgeplakte spekjes.

Was je handen.

Getik van toetsen als de ander een gesprek met je probeert te onderhouden, want daar word ik voor betaald. Als je het nooit met me eens bent als ik jouw uitspraken in mijn eigen woorden heb vertaald.

Een sleutelbos is in essentie een portaal.

Evenzo een brief.

Evenzo als ik nee tegen je zeg, want ik wil je niet.

Het zijn geen mooie woorden. Het is geen begrip, zelfs al straalt je boezem een natuurlijke essentie van koestering en geborgenheid uit, je gunt het me niet.

Want mijn niet kunnen ontvangen van jouw motivaties. Is in dat perspectief bewijs van mijn emotionele oppervlakkigheid.

Dat ik het inzicht mis, en niet door heb dat wat je voor me doet goed is. 

Want als ik meerdere malen aangeef dat je mijn pijn aan de kant schuift, dan kan dat logischerwijs alleen betekenen dat ik overdrijf, en dat jij nog steeds gelijk hebt.

Je hebt me pijn gedaan.

Ik heb je gevraagd om dat te erkennen.

En jouw antwoord was het weg redeneren, zelfs nadat ik de nuance tussen erkenning en oplossen had geprobeerd uit te leggen.

Je mag optyfen, je mag daadwerkelijk een pokke-eind opmieteren als jij niet begrijpt dat als ik met mijn eigen pijn om wil gaan je je er niet mee moet bemoeien, en dat mijn emoties aan de kant schuiven, omdat je zelf vind dat je geen fout hebt gemaakt.

Dan mag je echt weg.