Gevonden voorwerp

Het is een kwestie van vergeten.

Want aan het einde van het avondeten sta ik nog steeds naast jou.

Vol verwondering over de rust die gedragen wordt door de avondlucht.

Ik spreek over mogelijkheden.

Terwijl een gloeiende plek 6 centimeter van je lippen af met iedere cadans iets dichter bij je longen komt.

Het zijn niet m'n vingers op je schouder, want jij houdt net zo goed mijn andere hand vast.

In de stilte van mijn aanwezigheid is het overduidelijk, dat je mij niet nodig hebt.

Want er zijn honderden woorden uitgegoten over mijn laatste zang.

Over het onvermijdelijke van mijn bestaan.

Over de onherroepelijkheid van mijn werk.

Over de punt die ik uit plicht achter elke zin zet.

Ik ben nog geduldiger dan gerechtigheid, want ik doe pas mee aan het eind.

Ik zal jaren wachten en een ieder bij vol verstand of zonder in hun keus respecteren.

Ik heb geen waardeoordeel, ik heb geen haast, geen verachting en geen mening.

Maar begrijp wel, zelfs als ik onontkoombaar ben, ik ben net zo voor alle anderen.

Je bent niet alleen.

Bang zijn is ok.

En morgen zijn we nog steeds.