Vochtige wangen.

Ik wil je pijn doen.

Mijn lief, ik wil je breken.

Ik wil je met haperende stem horen smeken.

De angst in je ogen zien.

Ik wil dat je je verslagen en verloren voelt.

Dat elke ademtocht als glassplinters zijn.

De wanhoop en paniek in je huid.

Want ik wil je pijn doen.

Ik wil dat elke vezel in je lichaam niet anders kan dan mij aandacht geven.

Dat jouw beleving van de werkelijkheid in een tunnelvisie is blijven steken.

Want alles wat je kan zien, zijn mijn ogen die met je meeleven.

Mijn schat en mijn lijdend voorwerp van verwenning.

In wat ik je nu aandoe, juist dat is vanuit mij aan jou je erkenning.

Ik wil je pijn doen.

Ik wil dat je me uitscheldt.

Dat je me in m'n gezicht slaat.

En dan tegenstribbelt als ik je vasthoud.

Ik wil dat je me bijt en langzaam doorkrijgt

dat ik dit des te meer voor jou doe.

Ik wil dat ik je pijn mag doen.

Ik wil dat jij me vertelt waar ik je mag raken.

Waar ik je verdoofd van de klappen mag maken.

Welke kamers van je hart ik open mag scheuren.

Welke delen van je ziel ik mag ervaren.

Dat ik het kader wat je me geeft mag inkleuren.

Snap dat ik geniet van wat je toe laat.

Dus poek,

laat me.