Zoet

Zwartgeblakerd.
Dat de dagen het zelfde raken.

Omdat ik wou dat de randen van mijn gehemelte niets dan schoonheid waren.
het glas wat de inhoud moet bedwingen is dood.
Of beter gezegd levensloos.
Want het heeft nog nooit angst gekend.

Het heeft nog nooit de consequenties ervaren van jezelf aan diggelen slaan.
Het heeft geen zin in de argumenten voor meer of minder entropie.


De scherven staan loodrecht in de realiteit.
De waarheid is net zo dwars.


Met lege handen.

Is dit het dan pas.