Tegenstribbelen.

Ze duwt je hart onder water.
En wacht tot je sterft.
Want uit haar ziel druipt dood en verderf.
Ze is decadent maar dan letterlijk.
Al je tranen vangt ze op.
Al je schreeuwen om gered te worden zijn haar ringtone als ze 's ochtends wakker wordt.
Niemand die ontsnapt aan haar sadistische genot.

Ik wil dat je kapot gaat.
Ik wil dat je dromen tegen de muren versplinteren.
Dat de wolken te hoog zijn.
Dat de druk op je borstkas als een reden voor 112 is.
Dat je broeken te klein zijn en al je ondergoed verscheurd is.
Ik wil dat je niet meer hoopt op morgen.


We zijn geboren in onrust.
Een permanent wippen met je stoel boven grote hoogtes.
Een ongezond verlangen tot jezelf verliezen in iemand.
En dan er geen rekening mee houden dat die ander net zo goed emotioneel afhankelijk probeert te zijn van jou.
We houden elkaar vast.
Ik jou, omdat je kwetsbaar bent.
En ik niet kan wachten tot je breekt.
Jij houdt mij vast, omdat ik een groot licht ben in je donkere kleine wereld.

Zolang jij vast blijft houden.
Zolang jij bang blijft.
Als je niet je ogen open doet.
Dan blijven wij verbonden in bloed.