hokwerk

Het zijn niet de muren.
Waren het maar de muren.
Het is de kwelling van te kort schieten
Te kort schieten in de doelen die gesteld zijn.
Geveld zijn.
De lijken van hoop.
De lichamen van vergeten dromen.
De karkassen van andere beloftes.
Hij staat niet omdat hij gelooft.
Hij staat omdat de nacht hem over onmogelijkheden toezingt.
Het zachte gefluister.
Het overweldigende gevoel van niet genoeg zijn.
Het is vallen van een afgrond.
Het zijn niet de dagen geteld vanaf het moment van geboorte.
Het zijn niet alle witte vellen die zwart geblakerd zijn.
Het is niet de asbak waar alle halve sigaretten naast zijn achtergelaten.


Het is niet de kleine kamer.
Het is niet de beperking van je inkomen.
Het zijn de knokkels die verbleken.
Het zijn de nagels die bloeden uit angst.
Het zijn niet de bruggen die in brand zijn gezet.
Het zijn niet de wensen die je uitspreekt.

Het is de wil om met het oude te breken.
Het is de toekomst die de mens opdraagt om sterk genoeg te zijn voor alles wat gaat komen.