Verder dan de horizon

Soms wil je dat ze stopt met staren.
Dat is heel soms.
Want alle andere keren
Alle andere keren dat ze kijkt
Heb je het niet door.
Je weet niet hoe vaak ze zo naar je heeft gekeken.

Je weet niet hoe vaak ze al heeft getwijfeld.
Twijfel over of ze met haar vingers over je wang zal gaan.
En in die twijfel inherent de vraag of je er echt bent.
Als ze ziet hoe je met een overtollige hoeveelheid aandacht de kleine stukjes thee in je mok bestudeert.
Je roert in je glas om de invloed van vloeistof op lichte vaste deeltjes te observeren.
Je weet niet dat ze je zo kent.
En dat de twee meter verderop de bank als ver weg kan worden ervaren.
Dat de impulsiviteit die je hebt haar op het randje van haar stoel houdt.
Want ze weet.
Dat je ieder moment kan opstaan.
Ieder moment met een idee kan komen.
Ieder moment iets nieuws de wereld in wil gooien.
Ze weet van de massa aan concepten en betekenissen die zich huizen in je hoofd.
En eigenlijk wacht ze daar ieder moment op.
Want je bent haar dierbaar.
En ze wil niet stoppen met kijken.
Ze wil niet loslaten dat je prachtig bent.