Geen idee

Als ik nou wist.
Zeg maar als ik in staat was te weten wat er goed voor me is.
Maar nee.
Een hele grote nee.
Ik heb het meeste van mijn ervaring gepropt in het ontwikkelen van manier om mijn problemen te ontwijken en te bezwijken aan zelfdestructief gedrag opdat het leven te doen is.

Want doen is niet de vraag.
Doen is de manier.
Het gaat om de juiste kant op.
Alleen heb ik geen idee wat dat is.
Ik heb geen idee hoe ik van hier naar verder kom.
Als ik wist welke kant verder was.
Stel dat ik een greintje besef of bekwaamheid had in het vooruit komen.
Want de cyclus doorbreken is nou juist op de plek van weerstand.
En ik met mijn naieve starre hersenpan vind dat onaangenaam.
Dus dan ontwijk ik weer.

Nu is een volgend ding dat ik lastig vind mensen vinden die ook aan cycli breken doen.
En ik dusdanig enthousiast me op mijn leeftijd in een stadia van zelfontwikkeling met weinig kompas heb gebracht.
En om daar nou een volwaardig persoon naast te plaatsen in het leven is complete waanzin.
Want ik heb nu de leeftijd voorbij die mijn ouders hadden toen ze mij kregen.
En ik ben nu voor meerdere bruiloften uitgenodigd van leeftijdsgenoten.
Dus ik heb groepsdruk van alle kanten.
Ik ben de oudste van mijn generatie aan m'n moeders kant.
Maar zie mij maar een partner krijgen.
Ben er trouwens nu ook helemaal zeker van dat ik bipolair ben.
Als een zorginstelling je weigert omdat je teveel symptomen vertoont en ze dat niet kunnen opvangen met crisishulp dan is dat voor mij doorslaggevend over de vraag "ben ik nou knettergek of niet"
Dus nu is de vraag kan ik zodanig met mezelf omgaan dat er voortgang in zit?
En is iemand in staat van mij te houden, zichzelf te kunnen zijn, mij mijzelf te laten en dat we beiden voor elkaar een positieve drijfveer zijn.
En dat gaat nu niet.
Het lukt mij niet
Ik hoef het niet
En forceren is het laatste wat ik wil.