Kan je dansen.

Ik zie haar staan, niet op het strand.
Nee, zij is op plekken die mij nog onbekend zijn.
Ik ben voor haar een onbewandeld land.
Nee, wij zijn elkaars onbereikbaarheid.
En de crux zit hem in of wij elkaars tempo kunnen bevatten.
Of de wind van de een bij de ander kan landen.
Want als ik met mijn vingers over je wangen zou strelen.
En jij met je eigen handen mijn gezicht zou bespelen.
Is het dan echt.
Is het dan niet meer een gevecht?
Is het dan niet meer eeuwig turen in een kolkende massa van drank en gedrogeerden?
Is het dan niet meer jezelf kapot staren naar een scherm waarop je andere personen probeert te charmeren?
Is het dan stoppen met twijfelen aan wat je de ander kan bieden?
Is het dan stoppen met wegkwijnen in je eigen vitrine?

Want ik wil dat het echt is.
Dat jij echt bent.
Dat ik echt er ben.
Dat wij samen realiteit bekijken.
Dat we in elkaar zouden kunnen mogen bezwijken.
Want ik wil, dat jij wilt, dat het echt is.
Dat jij mij echt wil.
Dat jij echt wil dat het is.
Dat het niet aan mij ligt.
Dat jij je eigen keuzes pleegt.
En me niet uit wanhoop smeekt.
Dat het geen twijfel is.
Dat ik uiteindelijk, niet meer mezelf, maar zeker ook jou
niet
mis.