Ik mis mijn kwetsbaarheid II

Ik mis mijn gevoel van samen zijn. Ik mis eerlijk kunnen brengen wat er speelt.
Wat er aan mijn spiegel naar boven breekt. Wat er leeft.
Want ik wil gevonden worden, en dat dan delen.

Ik mis kunnen schreeuwen dat ik van iemand hou.
Ik mis me druk maken over de innerlijke kronkels van jou.
Ik mis het geven uit liefde, en dan niet stoppen met geven. Mijn geliefde.

Want ik mis het innerlijk van een ander, tot op het bot je dan kennen.
Ik mis het beleven van de warmte van je hals. En dan delen.
En dan delen.

Ik mis mijn twijfels laten varen.
Mijn onrust kunnen bedaren, want jij laat me zijn.
Ik mis mijn eigen geluid.
Ik mis de muziek die er uit mij voort kwam
Ik mis dat ik dan.

Ik wist het.


Ik wil het nietige weer omarmen, laten zien en verwarmen.
Ik wil vastzitten in je ambiance, een permanente ambulance.
Want ik ben ziek van binnen.
Koorts met rillen.
Ik wil overal opnieuw aan beginnen.

Ik mis toelaten, laten varen en wind vangen.
Ik mis de muren van mijn kamers behangen.
Ik mis gehoord zijn.
Ik mis smelten in het hart van elkaar.

En dat mijn woorden raak waren.
En dat alles jouw wereld werd als ik sprak.
En dat we niemandsland ons eigen maakten.
En dat de wanhoop slechts in onbegrip bestond.

Ik was de wind over het water, jij was alles wat ik thuis kon laten.
Ik mis een ander mezelf laten geven.

Dat je bij me van binnen was en ik bij jou binnen.

Ik mis je, net zoals de meeste dingen.