Bodem

Hier op de grens van wat voelt als een vloedgolf.
Graaf een kuil in het zand.
Dat het nooit meer goed komt.
Want ik voel niet meer.
En ik drink niet meer.
En ik breek
nog een
keer.


Hier is de afgrond.
Hier is het einde.
Hier is het meegemaakte.
Dit kan verdwijnen.

Deze wagen heeft geen spanning.
In losgeslagen neutraal simpelweg de afgrond in.
Want alles stort tot het raakt
Ik ben kwijt wat de ander soms kapot maakt.

Want ik zet een raketmotor op je kever.
Ik pomp hydrazine voor het leven.
Dat je longen het begeven.
Want vandaag is niet meer het even.

Hier op de spiegel van alles wat gaat gebeuren.
Alles wat mijn gevoel onder water kan sleuren.
De dingen die ik pas voel als ik totaal ben gezonken.
Dat ik in paniek mijn vertrouwen aan de leegte heb geschonken.

Want ik ben gebroken.
Gevonden en verdwaald.
Gespannen en leeggelopen.
Onverstaanbaar en vertaald.
Ik ben het laatste nietje waaraan je je vingers open haalt.

Want ik ben haat.
Dronken en de bob.
Depressief en kapot.
Strak, zonder sleutels in je slot.
Ik ben de zoen waar je meer moeite in wou steken.
Ik ben de avonturen die je nooit gaat beleven.