Verbrande vingertoppen

Ze is vuur.
Ze is weergaloos fantastisch puur.
En in een oogwenk ben ik doordrenkt.
Ben ik ver van wat je bedenkt.
Want de woorden die gewisseld kunnen worden breken kapot tegen de tegels.
Ik zet stappen in tegen de regels.

Ze is heet.
Van een afstand verstandig, dat je dat weet.
Ik ben ver van mijn geweten
Wolken hoger zonder soms het leven.
Want ik wil kunnen kennen en beleven tegenover het oneindige verleden.
Wat ik nooit van je wil, is laten vergeten.

Ze is mooi.
Zo van heb ik jou daar nooit eerder meegemaakt.
Heb ik mezelf niet vanaf de andere kant van de realiteit bespaard.

Dus zitten we vast.
Vast in elkaar.