Kleine stad

Daar waar ik mijn leven vergat, ben ik bezig gebleven.
Elke stap, elk pad.

Ik ben tegen gestreden, onnoembaar vlak.
Dat de dagen zich tegen mij aan reden
en dan nat.

De druppels van weerbaarheid opgesloten in tijd.
Ik wil hulp voor de problemen niet kwijt.

Help je mij, dat we samen een mogelijkheid zijn?
Help je mij dat morgen geen plek van paniek hoeft te zijn?
Help je mij?
Helpt dit mij?

Maakt de dans met het leven verdeeld over nachten mij vrij?
Zijn het de kansen in het even beleefd tot nog toe in blij?

Ik wil zo verder.
Zo veel verder dan jij.
Zo veel dieper, dat de tijd zich open splijt.

Gebarsten lippen.
Gebroken gezichten.
Verscheurde harten die de stad doen oplichten.

Gekneusde ribben.
Verstuikte gewrichten.
De as van wanhoop tegen de klippen.

Er stroomt geen rivier in dit hart.
Er is geen kust waarop de hoop belandt.

Steek je hoofd omhoog.
Houd je armen naar buiten.
Want naar de dagen gelopen.
Kan je nu naar me fluiten.

Daar waar ik mijn leven vergat, ben ik bezig gebleven.
Elke dag, elke nacht.