Het pad van pijn

Ik klim hoger en hoger
om beneden te zijn
Om af te dalen
en te verdwalen
Want vooruit is niet zo fijn
Ik betreed een dal van erosie
en een vuur waarin de ziel wordt gesmeed
Ik zet stappen op het spoor van leed.

De schrammen en sneeën vertekenend
Mijn kansen en hoop berekend
Nu of nooit
geduldig bewegend
Mijn motorisch geheugen krijgt grip en raakt lenig
Mijn ruggengraat is in evenwicht
en dan sterf ik weer
Raakt de grond mijn gelaat
En is moeite wat ik overlaat
Is frustratie de bron van mijn bestaan

Ik teer op hoop en weten dat het beter kan
Dat het anders mag
Dat het kan als ik wacht

Ik sta op de route van ruigheid
Ik betreed het pad van pijn.