Verdwaald

Ik zet handen op voetgeraakte sporen van tijd
Dat de dagen van morgen vergeten dat ik lijd
Aan de achterkant van verwachten is de basis verzet
En stuurt de droogte van de kamer een verlaten gebed
Ik begin aan verzinnen van woorden voor sproken
En later begint nooit dus dat we erboven zullen komen
Ik heb de spetters rood van het dak naar de goot geholpen
Moeten we verder hoop is laat in grotere verzwolgen
Dus nu staat de afgrond met een afgunst te vertellen
Over overvallen gevallen die met dwangkunst vervellen
We trekken wanhoop uit onze eigen verlatenheid
En stellen dat nooit meer begint en ik leid


Er staan streken op de tafel van je buren
De geur van gezelligheid is gestorven in de laatste paar uren
Als gebrek aan vriendschap kil ik de afwas
Dat alles af was
Ik ben niet meer
Ik was
Waren we allemaal nog in staat te ademen
Maar het rood kleurt het dag waarin ik mezelf niet wil benaderen
En al mijn zinnenspel kapot ver weg en het gaat niet meer
En ik drink niet meer
En ik geef niet meer
Ik doe het nog een keer
Ik doe het nog een keer
En morgen zijn we weer.