Klaeuwn

Ik ken alle stappen die ze danst

Althans met mij aan haar rechterhand.

Ze vult mijn lijf met vloeibaar sociaal smeersel.

En inhaleert net zo evenredig in het steegje als ik instort.

Met haar gevlochten tussen mijn vingers is het straks pas morgen

Het zijn haar lippen die mij ontwijken

Het is mijn strijd voor voortgang buiten haar belichaming van zijn.

Dus vraag jij aan mij, mag ik de nacht ook even vasthouden?

Mag ik de muziek en de drank en de briefjes van twintig die je praktisch verbrandt?

Ik vraag om de hoop die je giet in elk gesprek

Ik vraag om het zelfvertrouwen waarvan je weet dat je het niet hebt.

Mag ik ook even me helemaal eenzaam voelen tussen al deze mensen zelfs binnen verband?

Ze kent al mijn stappen die ik slof.

Zolang ik mijn huis uit rol.

Ik offer mijn zekerheid van rust aan de personificatie van meedoen.

En zij laat mij kotsend achter bij het toilet.

Zij gunt mij afgunst

en bitterheid

Ze geeft me vrienden met disproportionele eenzaamheid

Alles heeft een prijs.