De eenzame frustratie in kwetsbaarheid met jou.

Ik wil zien, niet horen.
Dus tekst is verloren leegte.
voor onderwerpen maar vergeet dit
morele beperkingen lijken beleefder
En geef ik om als dus voor beleving
vergeef me.

TWIJFEL

Ik stel licht verhelderde grenzen als leidraad
Locatie bepalend in paniek tragisch voorbijgaan
Dat je buiten jezelf alles ziet.
we willen los zijn van vergeten
er om door, hele gebreken vermeden
Ontstaan omgaan meedoen en verdwalen.
Soms wil je eenzaam enkel bestaan we.
Zijn ver van het gebrek van nabijheid vertrokken

Verdamp vluchtig voor vergeten daglicht
Opdat de duisternis los van alles niets wist
vertel me jou
Dat we samen mogen dansen.

Als is het
straks
maar
voor even

FRUSTRATIE

Overweeg me gewichtloos,
en zwaar op de maag
Als asfalt dat aan je sokken plakt.
Tot waanzin om te stoppen.
Verdraai de woorden
Verlaat vaker voor later,
dus veracht me en verwijt
Vaag en verkleefd verglijdt de tijd
de weg terug is krom en verdorven
We zijn zelfs samen verdwaald
Als aas hulpeloos drijvend en verdeeld,
Achtergelaten verward en bespeeld.
Wil ik zeggen
dat het me spijt


Want dan ben ik leegte.
Ben ik een eenmansleger zonder oorlog
Ik ben het gebrek aan hoop
de frustratie die naar buiten sijpelt
Dan heb je niks aan me
Ik ben de twijfel in wanhoop.
We zijn nu alles zonder elkaar.

Weg van zekerheid. los van voorspoed.
zelfs mijn dromen zinken
vaarwel

WANHOOP

Ik wou dat je me vasthield.
de pijn kon bevatten
Dat de storm in ons begrip kon geven
Tussen bliksem en sneeuw, geborgen in stilte
Dat we weer samen zouden staan.
Je me zou bijhouden
En dat
dat ik dan besef.

Jij kan niet bij mij
en
Ik ben niet voor jou.

"voor nu dan misschien"
"heel even, even zweven nog"

Verankerd,
Onvermijdelijk, vergrendeld in verdriet
Kust het zand mijn voeten
Schuurt de wind tegen mijn wangen.
Kijken mijn ogen terug naar de zee.
Diep en zoet, is haar stem.

Ik ben klein
en alleen
zo alleen.