Aan de abstractie van rijst en vruchtbaarheid

Ik sterf niet aan ongelukkigheid
Ik sterf niet aan drank en gezeik
Ik heb geen generatie die in een rivier wegkwijnt
Ik was met 33 sterk evengoed evenmooi individueel onbelangrijk

Want dat was mijn hoofd
Dat waren de briefjes van twintig die ik brak in peuken en tequila
Dat waren de nachten tussen honderd man die ik voor goed nam
Dat waren de dagen dat ik mezelf nog steeds als buitenstaander zag
Daar in een kleine kroeg vond ik mezelf zielig en eenzaam.

De IJsel is diep
Dieper dan het graf dat we graven voor ons verleden
Dieper dan de keel waaruit we ons samenbinden schreeuwen
Dieper dan de tradities doordrenkt met bier
Maar niet dieper dan 114 jaar aan samen verbonden zijn.
Wat zal ons scheiden
Wat zal ons verdrinken


Ik sterf niet aan mijn eigen frustratie
Dit is mijn afscheid drie jaar te laat.
Ik heb van jullie allemaal gehouden
Heb heel veel over mezelf geleerd
Maar ik ben niet meer een rekensommetje
Ik ben gegroeid bij jullie.
Nieuwstraat 2 is een eeuwig thuis voor mijn lever.
Maar dat ligt nu in mijn verleden.

Dit is erkenning en dank


Bor de Weerd Lichting 13-I

Slamat.