Gestoken

Dus we zitten al een tijdje naar de overkant te staren.
Ik heb een jas aan die me er aan herinnert dat het geen jassenweer is
En jij leunt met je rug tegen mijn schouder als extra herinnering.
De zweetdruppels op mijn voorhoofd doen aan abseilen zonder veiligheidsharnas of enige vorm van instructie.
Behalve dan de strenge stille roep van de zwaartekracht.

Tegenover ons bestaat de rest van de wereld.
Als de rest van de wereld bestond uit een leeg bankje met graffiti en een raam naar de buitenwereld waar de rest van de wereld zich precies de andere kant op beweegt.
Een bus is zo interessant als je hem zelf beschrijft.

Jij vertelt aan mij dat je het een goed idee vond vandaag.
Dat het leuk was.
Dat de lunch goed smaakte, en dat terwijl je het vervelend vond toen ik je uitdaagde om iets anders te bestellen dan wat je gewend was.
En nog steeds is de overkant vermakelijk.
Nog steeds zijn er stappen waarvan je jaren hoopt dat je ze niet zou kunnen maken.
Het gevoel van mijn huid die langs de binnenkant de mouwen glijdt is afleiding.
Zoals een blaffende hond afleiding is tijdens het boodschappen doen op het moment dat je de persoonlijke financiën in je hoofd aan het natellen bent.
Het is warm.
Ergens tussen "help ik smelt" en "licht oncomfortabel door de hitte" stappen we uit.
En ergens tussen dat vorige punt en mijn bed trek ik de jas ook uit.

Het kost je soms jaren om iets te bedenken.
Soms slechts een ogenblik om te beslissen.
Maar die nieuwe tattoeage op m'n arm, daar moet ik nog aan wennen.