Doodsprekers

De rook uit mijn neusgaten
probeert aan mijn ogen te vertellen
hoe mijn longen eruitzien vanbinnen
Maar ze kunnen het gesprek niet volgen
En mijn vingers wijzen al uren
naar de wind die mijn taal niet spreekt.

De spetters op mijn jasje
Hebben een reputatie te representeren
Want mijn maag moet het drinken nog leren
Mijn ogen moeten zichzelf opnieuw in relatie tot de wereld plaatsen
Terwijl mijn lever pleit voor soberheid
Omarmt de nacht mijn ontkenning van nuchter zijn

De kleur blauw in mijn humeur is als een voorbehoedsmiddel
Voortplanten in deze stemming is geen optie
En de daad zelf is iets waar mijn context tegenop ziet
Terwijl de kapitein in mijn aderen
Mijn benen overtuigd van danstalent
dat ik alsnog in de praktijk niet heb.

De leegte in mijn hart
houdt een toespraak op een zeepkist.
Steek een nieuwe 10 centimeter melancholiek op
En begin het verhaal tegen mijn ogen weer opnieuw.