Naaktheid

Het oneindige, zeg maar. Als ik het gevoel heb dat ik er weer ben.
Maar vooral, heel erg vooral door het ontwijken aan toeval.
Het weten het bestaan dat zal. Waar ik er ergens toch op gehoopt had dat het niet meer zou zijn.
Als ik op mezelf aangewezen ben, dat ik een verantwoordelijkheid draag voor mijn eigen belichaming.
Ik gefuseerd in het nu. Een samensmelting die me meer maakt, of net zo goed even minder.
Ik zonder begin en ik ben er.


Ik adem, en transpireer het meeleven dat ik draag.
Dagen aanvaren om er even bij stil te staan
zonder te vragen.



Laat me wezen, echt en kwetsbaar.