Kantkiezen

Ik wil het liefste weg van eenzaamheid.
Mezelf laten smelten in een koekvormpje van verdraagzaamheid.
Want samen dat bestaat in jij.

Ik wil weglaten, wat er later lijkt.
Alles valt verder want warm water zeikt.
Je valt samen in gesprekken en betrokken.

Ik plens, omdat regen moet dokken.


Je bent blauw vierkant en net iets te laag.
Ik trek je open en bekijk jouw binnenkant.
Je bent koud goedkoop en ruikt naar anderen.
Ik wil je niet, ik heb je niet, ik moet je.


Wolk speel door. Speel met de wind, spreek dat je hoort.
Zet spalken, dat de horizon recht blijft hangen.

Toch val ik.
Toch ben ik verslaafd aan alles wat me de wet aanwijst.
Ben ik helaas.
Smelt ik mijn klanken om tot een verdovende raas.

Ze zoemt
De wind breekt mijn focus.
En laat me zingen.

Het gloeit.
De dingen zijn weer gaan lopen
En laat me zingen.