1000 woorden #1

Verspreek me, dat ik je niet verveel. Voor een waterval het druppelt het is veel. Niet omdat ik me erger aan je bewegingen of de rimpels in het oppervlak, maar omdat mijn adem lijkt te lekken uit elke groef van de aarde. Ik ben bekend geweest binnen het wezen, ik ben niet eens gewoon. Alle verandert langzaam van helder naar duister. Het ding van diep is liefde.

Ik mag drinken laten gaan en willen wat er zou. Het is. De draken van gisteren zijn iets groter vandaag en zullen blijven groeien zolang ze niet gedood worden. De dood vergaat. Alles verademt aan zichzelf ik speel mijn woorden in alles. In alles. Ik verras mezelf in het openleggen van mijn eigen binnenkant. Mijn eigen binnenste. Het buitenkant oppervlakte is gevliegt. Gevleugelde dingen zijn buiten.

Alles is buiten

Mezelf is toch niet vrij van het heden. Het is waard, waard aan alles. Draai me.

Iets verdiept, en spijt en sijpelt. Want ik weet niet wat er is.

Je slist, ik beslis dat alles vandaag is.

Draai dobber draai

Ik wil later draaien

Halen en meemaken niet dat het niet mag

Niet dat het welwillend is

Nochtans niet

Want ik heb het

Ik had alles

En toch was ik het er niet mee eens

Niet voor daken dragen laten en rood maken

Rood achtergelaten laten

Dat alles laten

Ik houd er soms net van

Ik weet soms niet alles

Nooit is de potentie die sterft, nooit is pas echt dood zijn. Het niet meer kunnen bestaan omdat alle mogelijkheden zich niet meer voor kunnen doen, zo is het nooit/ Het spreekt over de toekomst het spreekt over alle dingen die niet meer kunnen gebeuren.

Ik mis het verslagen zijn. Het deel van de massa omhoog proberen te kijken.

Wil je me meewensen? Wil meemaken

Ik mis de dagen waar ik niet wist wie ik was en alles probeerde weg te roken. Ik mis de dagen. Ik mis de tijd. Ik mis niet het gebrek aan menselijkheid dat ik was.

Zomaar even verdwenen aan de horizon verlegen want ik ben er geweest even. Niet voor alles maals want ik zou, ik zal alles. Niets dat mij als antagonist prefereert. Niet voor veel niet voor gratis de zon straalt en vindt jouw inhalig gier uitkijk aasbeest, Asbest. Dat is best.

Ik heb mijn longen verpest, ik heb mijn cranium weg laten rotten in hydrofobe stoffen.

Ik ben meester en leerling van mijn eigen chaos geworden. Je zal me staan zien zullen, geen syntax geen orde. Geen flauw benul we mochten.

Draak me. Nee raak me, nee verwar en verzaak me.

Dat je wenst te begrijpen.

De verleiding omver geholpen openbaar en bezwijken.

Ik heb je hoop lief, ik ben een hoop liefde, ik ben hopelijk verliefd je, bent mooi dus ik zeg dat ik hou van je

Ik ben dat je mooi alles.

Niet meters van glas.

Niet splinter meenemen, pass.

Ik wil de zon een keer omdraaien dat tijd en dagen weer bezig waren, met mij. Dat ik niet meer alleen was. Dat ik alles kon en heel erg bijzonder niet meer mezelf was.

Laat me lachen over je verhalen ik kan niks betalen met mijn eigen dromen. Niets verwezenlijkt de datering. De datum waar je het einde wil fuseren.

Ik wil me niks leren, althans verder dan saai eenzaam mezelf het heen en weer aanleren. En dat alles aan hormonen in mijn bovenkamer herhaaldelijk laten registreren als positief. Heel positief, asociaal en progressief. Hartendief. Ik ben niet alleen ik heb je lief. Ik ben lief. Vertrouw me. Ik ben heb lief.

Lief.

Niet meer adem, water donker diep. Dat wetenschap bedrijven met de pulsaties onder het oppervlak. Opgesloten in strakgespannen leer. Een wetlook die je onverkoopbaar presenteert. Dat is wat ik wens.

Ik heb er maar drie. Missie voltooid is ook weer zo iets.

Zo diep

Dat ik mezelf verwijt dat ik overal over lieg, bedrieg en tegensta. Mijn tegenstanders draaien overstag. Ik lach me suf. Ik ben veel te druk. Druk op mijn strekking, het bovendek het levende het maak mij maar gek. Je zou wensen dat ik alles ken.

Degelijk degens pijn. Ik onder boven mee zijn. Wulpen lopen loops geil. Gladgestreken voor je weten, bijl. Het hele speciale compleet glad hebben weten. Droevig alles zelf uitzoeken. Alles moet maar vooruit, heel erg ver.

Ik heb mijn woorden dichtbij elkaar neergezet, dan staat het mooi heb ik moeite met lezen. En hebben jullie pret. Zeik, lijk dik afsluitdijk minder veel alles minder veel. Ik steek drie scherpe pepers na het kauwen in m’n keel. Ik heb je nog niet alles vermeld. Ik sla je kaakloos, niet zonder je neus, nu ben ik boos.

Draag me verder over het water waar ik alles wat ik lief had uitkoos.

Ik heb het strand waar oneindig mij verteld wie ik ben niet vaak genoeg bezocht.

Dief van mijn eigen tijdsbestek, dat ik ideeën als potentiele weeskinderen verwek.

Ik ben mes vork en lepel, bestek.

De muur van besta niet meer is zelden lek. Want vergankelijk zegt weinig over zeker weten. Stoppen met bestaan is voor niemand echt in de weg gelegen. Het hele existentieel moeilijk doen kun je niet vergeten.

Het ophouden met zijn, is er niet.

Spaar me je klachten, strek uit, strek me wild in vieren. Strek me uit.

Heb het lef me te bespotten, leg me uit. Wat je wil wie je bent en wat je ziet.

Het hele lief doen boeit me niet. Of eerlijk gezegd het doet me wel wat en dat wil ik niet meer want ik knap, zo kap want ik breek.

Ik stel mezelf niet als verantwoordelijk

Ik ben slechts een leek die het normaal vond toen hij keek

Hoe jouw leven mij zag terwijl ik de afgrond dieper en dieper in viel en deed

Ik niks want ik mis

Want alles is mis

Gaat alles raak dan zet ik mezelf weer spaak.

Ik wil liever dat ik er met niemand over praat.

Dank je wel