Prachtsplint

Ze is schoon.
Verstrengeld in alles wat vergrijpt.

Haar verdwaald in photosense aspecten.
Slank, strak, zeker en hard.

Ze mist de vrijheid
Het ademhalen en het vinden
Ik laat haar steeds vallen
Versmolten aan gierende mannelijkheid
Gebonden in een veel te kleine kooi van gevoeligheid

Ik splijt mezelf
zodat begrip me verwijt
Dat angst steeds blijft hangen
Toorn sticht branden om te kunnen zijn
Iris, zonder jou doe ik niet aan verlangen
Toch misgunt de totaliteit dit aan mezelf

Het spijt me