Opondering

We zijn het alle vijf er over eens, dat je prachtig bent.
Niet dat denken zal ontkennen, dat je bloedmooi bent
Noch mijn gevoelens de rest kwellen, met de claim van je schoonheid.
Eveneens mijn verlangens aanvaarden, dat je nooit meer van mij bent.
Net zo mijn idealen weten, dat jouw wil je eigen went.
En ik persoonlijk niet durf te vergeten, dat je het mooiste was dat ik heb gekend.

Maar, ik breng mezelf tot zweren afleren en maagden op een hoop stenen verbranden.
Want liefde, zo zoet en oprecht heeft jouw niks te vertellen.
Daar zijn we het al over eens.
Ik sta, verveel en ben bepaalt.
Mijn eigen wandel, nu prachtig in zinnen vertaalt.

Zo veel zand, al het water
Al de striemen in mijn palmen, niet voor jou, niet voor mij
Simpel tijd.
Ik draag de horizon, ik blaas steden weg.
Jij ligt, en omarmt het tij.

Laat mijn tranen lopen
Laat mijn voeten struikelen
Voor mijn eigen hart, mijn adem
wil ik
huilen