Naastmet

Ik verscheur, in smalle strepen aan mijn eigen snelheid.
In dunne slierten rafel buiten aan.
Genietend, op golven en onmogelijkheden.
Deze wording, van los gelaten zijn.

Ik sta op de plek waar mijn leven kan.
Ik ben licht, luchtig, ruimteloze helderheid.
Samen is even.
Ik bedoel voor, want nooit heeft bij grip.

Huid sluit naadloos emoties.
Longen vol leven
Kostbaar, je liefkozing, niet minder, ontvangen en geven.

Ik ben je liefde, ik ben aanspraak in vuur.
Spat, regelrecht door je ruggengraat gelanceerd strak.
De hoop op liefkozende woorden die gefluisterd worden
Door een stem die jou begrijpt.
En je
splijt