Groeipijn

Je bent als de stoel waar ik het allerliefste in zat.
Zacht, lief en misschien een beetje verdwaald.
Ik heb jou jezelf willen zien zijn.
Zonder regels, zonder enig besef van grenzen.

En nu ben je, eveneens een product van wie ik was, ook een resultaat van je eigen wil.
Je bent verder, zo verschrikkelijk veel verder.
Het sturende in jou is los van mij.
Beeldschoon ben je.

En je past niet meer bij mij, of beter gezegd.
De scherpere versie van jou en de wijzere versie van mij kunnen niet bij elkaar ademen.
Maar het is heerlijk.
Het is goed voor mij om te zien, dat je niet ophoud met jezelf te zijn.

Mag ik trost zijn?
Dat ons stoppen, dat het voorbij zijn, jou heeft gebracht, wat ik aan je wilde geven.