Wankel

Het beluisteren
van de tegels die breken.
Moeiteloos menens met dekens,
spreken tucht en lenen.
Het verkleinen verdwijnen verlaten beschaven
en toelaten.
Sleep gordijnen
pleit pleinen.
Het donkere dagelijks ontwijken,
dat de randen ver weg
genoeg omkijken.
Stiekem voelt nimmer slepend,
vuisten vergruizen
om puin en luizen.
Viermaat voor onlevend,
dreigt de hemel met weggaan.
Gebroken en bevend,
vier ik mijn begrensde bestaan.
Dragen de dagen het,
voortvarend schimmenspel van de zon.
Maakt gemak plek,
voor mijn eigen gebrek
aan plafond.