Vertraagd

Het is klagen om de dingen die voorbij zijn
net zoals je alleen bang kunt zijn voor onzekerheden.
Het besef van tijd dat je opjaagt.
Het door willen werken als oneindig ineens niet meer bestaat.
Verdwaald raken in het diepzinnig vergeten wat allemaal niet hoeft
en twijfels strak strijken in het fluwelen ondergoed van de toekomst.

En toch ben ik zoek
ben ik bepaald aan mijn plek, mijn reet die vastroest aan de kamer die ik mijn eigen noem.
Onbreekbaar sprekend lijken alle muren hun plaats te kennen
Zonder sancties of moeten of wetten.
Ben ik jaloers op het simpel bestaan van grenzen
die niet kunnen nooit zullen hebben en zeker niet misdaan.