Schreinend

Het is meer schreeuwen, dan logisch roepen
Dat kwijnende oneindige pijn zijn
Als glas onder het oppervlak
Sta ik bepaald bij hallucinaties
alles wat binnen mij vast plakt

Zilt is de smaak die ik niet kan vergeten
Een zurig roze netjes verborgen tussen twee benen

Het zijn de striemen op je rug, die vertellen
Over gebrek aan ruimte, inschatting en geld
Het is weten dat je last van je onderrug gaat krijgen

Scherven spelden de steentjes in je schoen
Niets te vermelden
nergens iets aan doen

Als ik veranderen zou
Zou ik wijsheid ontleven
En zou ik niet meer houden

van jou