Rotsformatie

Laat het dagerood mezelf ontzien. Onder druk verlichting tijdloos misschien.
Diep leeg donker beef, aanhaling belevenis ik heb niks ontleefd. Vermelden vervellen, ze staat achterop de autobank.
Ontmoedigd verdrukt behanggeplak. Rechthoekig graf, laf laveloos diepte zoekloos hoekbank.


Strak steken de planken onder de lakens, gevoede bedoelens lege tafels.
Bebloede bedoeningen corrumpeert uitzonderlijk lichaamloos het vermoedende.
Strijkt de tijd tegen alles wat wil dansen, eigenlands fransen. Textiel omringt maakt accent, trekt omhoog visueel verwent.
Gladgeharste kansen, zijdezacht uitgedroogd zij verwacht sluipen, genoot.


Ik breek in haar tempel, spoor aan stempels, zegels, de verlegen betekenis ontgrendeld.
Kringen spreken, pluimen tekenen. Kwartslag hartslag, luidkeels hekelen.
Zijn, zonder schreeuwen. Blij, zonder geeuwen.

Kwijt,
anders verveelt ze