Prachtig levend

De essentie van mijn spreken heeft zichzelf laten stokken. Ik ben als het ware kwijtgeraakt juist datgene wat mij voortstuwde. En nu ben ik toegewezen aan het zwartgallige beknijpende gevoel dat het niet hoeft. En de passie die zich verschuilt in het veroordelen van alles wat plezier heeft om mij heen. Zou ik mijzelf niet willen begrijpen, dan liet ik deze vernietigende kracht zijn gang gaan. Ook is het zo dat deze walging niet wil delen, en alleen maar vraagt en rooft. Een beerput van frustratie en verwijt. Toch is dit een diep verlangen van mij dat met alle liefde zichzelf bekend wil maken. Het beestje als het ware is zich totaal bewust van het gebrek aan schoonheid die hij zelf met zich meedraait en zou het liefst om zijn punt duidelijk te maken onder de huid kruipen van eenieder die zou luisteren. Het vanbinnen uit kunnen schreeuwen en harten laten breken om dat wat mij breekt. Maar dat sta ik niet toe, niet op deze manier. 

Ik verwacht onder huiden te kruipen en dat mensen zich geborgen voelen in mijn zinnenspel. Het toelaten dat anderen mij verwelkomen in henzelf omdat ik verbinding wil maken met mijn woorden.

En dat klinkt dan ongeveer zo:

Slaak zuchten, want veilig en trouw zal ik je zijn.

Geen nauwheid, geen scherpte. Roze wolken waar ik al op dein.

Oppervlaktespanning, grensloos gewonnen. 

In dit alles zweef ik.

Hier met jou beleef ik.

Niet omdat je van me bent. 

Maar juist in dit moment.