Gebakken lucht

Toen ik nog droomde, was de wereld blauw
En kon ik hopen, en waren mijn grappen flauw.

Verzegeld onder tegels die minder dan draken verschuilen. Verplaats ik de tijden waar ik huilde.
Zonder strepen verlegen misplaatst en gevlegd. Onmisbaar dankzij zonder ontrecht.
Aan uitersten besluiten verdraait de zon haar blik. Vergulde dames op hakjes, langzaam staken ik stik.

Lagen dieper plafond verschuift, dode blikken mijn zee ontruimd.
Knopjes poten en heuvels, verlengen bedriegen en sleutel. Tijd aan ziektes.

Groene velden, groeven verteld me. Verlaat mijn huid aan ansichtskaarten, verdraaid te dag langzaam baart het.
Klinkende kurken druipen dwars over mijn entree, salsa sluisloos dramatist passé.

Als de wangen onbemind mijn lippen verwijten. En ik kootje voor kootje binnen zou glijden.
Strelenderwijs bewijst ze dat ze mag. Noch hoop noch pees nog lach.
Donkert de tij waar ongeluk me zijwaarts verbrijzelt. En sijpelt, gescheurd en lispelt.

Over distels te preken, innen verspelen.
Maak mooi, verdacht.
En al jouw barrieres, compleet
verkracht.