Contact willen.

En dan voelt dat als egoïsme, want het mijn eigen behoefte die ik buiten proporties laat treden. Zo gaan die dingen.
Het mezelf constant laten spreken over dat wat me drijft brengt meer en meer dichterbij het altijd willen zeggen wat ik voel. Maar daarbij gun ik mezelf niet de ruimte om die gevoelens een waardeoordeel te geven. Want een grote portie afgunst is oke voor een auto die je bijna plat rijdt, maar niet voor iemand die je al een (vul hier een periode in die je als lang ervaart) niet hebt gesproken.
Ik heb geen recht op anderen, en op dezelfde manier heeft degene van wie ik hou geen recht op mij, dat houdt de boel gezond.
En dat is beangstigend als je graag leeft vanuit het idee dat je invloed kunt uitoefenen op de dingen om je heen. En er elke dag eigenlijk opnieuw mag achet komen dat je geen invloed hebt. Het leven heeft eerder invloed op hoe jij het leven invult. Gelukkig geldt dat voor iedereen, en heeft ieder persoon zijn eigen verantwoordelijkheid over de manier waarop een dergelijk persoon reageert.

Nog steeds is het de verwachting dat als ik graag met iemand om ga het logsich is dat de ander het net zo leuk vindt om met mij om te gaan. Is niet zo. Er is altijd verschil, dat voorkomt dat het saai wordt.