Alles filtert

Schreeuw iets harder, dat het daglicht mag breken waar ik vlekken zie. Een sluimerend geheel dat zich verwaarloosd voelt in een wereld die niet op hem af komt. Scherp is de zon, hard zijn de tegels, nat is het bloed in mijn mond.
Iets over de scheermesjes die traag achter mijn oogkassen dansen. Dat het bonzende verwacht dat ik splinter.

Laat me draaien, dat klanken vergallen en de hemel langzaam rood kleurt. Opgefokt schermen mijn ideeën over het verdelen van de dierbare die ik wil beminnen. Zwart is de dood, groen is het gras, later als ik groter was. Iets over hoeveel ik van je houd en dat je je meer zorgen mag maken over waarom het zo ontiegelijk veel is. Mijn gevoel overweegt elke druppel.

Strepen overleven diepe minuten, zonder me te bevragen. Sijpelt alles wat je vloeide.