Verdwaald in een liedje

Ik had mijn zicht ergens laten liggen, tussen de tonen en heuvels aan verhef.
Tijdens trage dagen langsgewandeld, mezelf bekend gemaakt.
Nu verbind en wonder ik, druipend binnen de gladgepoetsde muren van de melodie.
Vooruit verteld me dat ik secondes laat voorbij. En tijd verwijt me de zinnen structuur en brei.
Tijdens sprieten met vrienden, op en neer als een dobber. Of drijvend in bed en wolk opgedopt.
Een massa aan zweet vloeibaar goud en hormonen. Dansen zonder letten, met zonder borsten.
Splinter het glas van de daken, kerf de snaren uit mijn huid.

Ik ben mijn voeten verlaten, later dragen aandacht en zonder haten.
Diep rond groefzoekend, blaart ze door mijn oppervlakte.
Tikken om niet meer stikken, streel zonder krapte. Sleep lijken na zeiken en vreten.
Verscheurde ik altijd de dromende, of kanibaliseer ik slechts zij die ik minacht.
Het ritme van haat zonder ademruimte, verkleurt de deuren en het behang van mijn longen.

Ik ben zonder publiek gestegen, vergeet al jaren dat verlegen.
Woorden schellen de frustratie hoop en dof.
Struikelend streef ik tegengas, verlaten ontmoet ik dromers.
Speel ik een liedje voor mij.