Merkloos

Ik merk dat ik boos word, boos om het haten en frustreren.
Verdrietig om de tranen en het janken. Merk ik niets op aan mijn eigen muren.

Gebroken polsen als oplossing voor een gewroken misverstand. Verdraaide enkels en verbrijzelde knieën als antwoord op schuld.
Ik heb geen recht, geen eer, geen moeten en geen zoek. Zoeken naar antwoorden die me niet aan iemand gegeven.
Fluister ik de dagen die waren, om plots de draai te dronken en schenken.
Wil ik je meenemen en ontwenken. Verlaat ik huiden en grenzen verleggen.


Lauw en bitter draai ik dieper, grof als zout gestriemd.
Ze zou mijn hoop verlegen aan geschitter.
Ze is niet meer, ik niet minder.
Strijd verloor, voorbij.

Je diepte me, zoals ik golven kon breken, verlas je.
Zonder tast of spreken.