Lees ik mis?

Ik heb geschreven over het lege gevoel, of het gebrek aan genot. Dat ik ervaar bij het toe-eigenen van letters en zinnen. Elke keer dat ik een boek met plezier kan openslaan wordt ik geconfronteerd met het pijnlijke feit dat ik de wereld heb leren kennen.
Mysterie is iets prachtigs, de manier waarop al wat nieuw is je kan verbazen en verwonderen. Het is kwijt, of in ieder geval kan ik het niet vinden. En dat is jammer

Zou ik willen schreeuwen om een tekst die mij omver blaast? Nee, de drie zenuwcellen met de dienst paniekknop hebben daar het vermogen niet voor. Ergens op de grens van bekend en onbekend ben ik blij. En het liefste kampeer ik twee meter in de chaos, met een bordje dat leest:"Doe mee met de guerrilla oorlog tegen de tirannie als je tijd over hebt" want ondertussen bevind ik mij als vreemde in de orde. Met een gebrek aan grenzen en begrip voor het efficiënte geregel leef ik onder hen die productief zijn in het ritme van de dagindeling.

Mis ik een boek willen verslinden, ja. Haatte ik het gevoel dat ik moest stoppen met lezen, ja. Heb ik nu de hoop dat die afgunst weer terug zal keren als ik een tekst oppak, ja. Komt de haat, komt de liefde, zijn er golven, nee. Lezen is een spiegel geworden. Het vergrootglas is gesprongen en ik staar mezelf aan als ik schrijf.

George kan schrijven, maar Justin ook.