Dagdromen

Ergens had ik gehoopt dat vandaag productief zou zijn, zoals iemand die al een poosje aan het sprinten is, hoopt door te kunnen lopen bij de aanwezigheid van een muur.

Wellicht bevind ik me in de top van een manische periode, misschien ben ik mijn grip op realiteit kwijt, misschien was pizza met pudding gisteren geen goed idee. We weten het nooit.

En dat maakt het lastig, want je verwacht dat het kan, dat je door kan gaan, ook als het bruin vloeibaar druipt en je ingewanden al de emotionele equivalent aan een telefoontje naar de manager hebben gedaan. Hoop je dat je door kan gaan, want je wil strijden. tenminste, ik wil vechten om het goede te doen.
Mijn gebrek aan referentie kader voor gezond productief leven in een structuur verdeeld over de week is iets wat ik over het hoofd zie, dat vind ik stom.

Dus spendeer ik mijn tijd aan schuldgevoel over dat ik niks doe op een dag waar ik eindelijk kan uitrusten.