Bestaan lijkt zo simpel

over hoe geweldig ze is
Dat ze een fijne stem heeft, en zonder problemen tegen me in kan spreken
Dat ze luistert en haar eigen mening niet plat laat walsen
Ruzie is gewoon een mogelijkheid
Dat ze schoonheid bezit, dat mooi wellicht te weinig is om haar te beschrijven.

Ze kent het ritme van mijn aandacht, verlaat juist als het kan.
Ik hoop dat ze me over de rand duwt en er zelf achteraan duikt
Want we hebben de afgrond zelf gebouwd.

Ik ben dol op haar felheid,
wat ik allemaal ga meemaken dat leuk is en de voordelen die daaruit voortbloeien. Het is hopen verticaal tegen de regen in.

En nog handiger ze houdt van me