Voldoende verwachten

Ik frustreer me,

over dat degenen die me begrijpen, mij niet bij kunnen houden.

Blijkbaar zoek ik naar mogelijkheden, die binnen mijn eigen bereik liggen. En vraag ik een heleboel van anderen. Of vraag ik juist de dingen die ik denk die nodig zijn. Rekening houden met anderen komt hier blijkbaar niet in me op.


Tot het punt waar er meer bij mij kapot gaat om gehoord te worden, dan dat het begrip me aan ruimte oplevert.

Blijkbaar ben ik een ietwat begriploze oetlul als ik gefrustreerd ben, en haal ik de tijd die mensen in me steken door elkaar met het begrip wat ze zouden kunnen hebben. In ieder geval, ik trek conclusies over dingen waar ik geen uitspraak over kan doen.

De plek die ik vraag
klopt met wie ik ben.

Dat het klopt, betekent niet dat het goed is.

Zij die mij kunnen ontvangen in totaal, kunnen dat maar kort.

Dit is een loze verwachting, ik ben de enige die mezelf kan omvatten. Dat komt omdat ik de enige ben die in mijn bewustzijn leeft en ook mens is.

Ben ik de geest in de lamp, mogelijkheden op een schaal van sterrenstelsels en gebonden aan tijd?

Nee.

Bor haal je hoofd uit je reet, het leven bestaat uit meer dan je emotionele hunkeringen.

Nawoord: Het leek me leuk om iets wat ik heb geschreven te bekritiseren.