Ik mag hopen

We waren zo mooi, zo stil en zo anders.

Je stond daar in de wind, aan de kant. In de binnenplaats van mijn gedachten.
Ik dobberde, als een boei in het water. Met jou in mijn hart.

Je kon me zien, je wist dat ik van je hield. Je begreep hoe groot die liefde was. Hoe veel je voor me betekende. Hoe blij ik was, dat jij bij mij binnen was.
En je was er echt. Je was als een vuurtoren in de storm die ik meedraag. In het oog kon je veilig bij me zijn.
Maar mijn hart is niet het jouwe.

We waren prachtig, en we verstonden elkaar.

Het is me waardevol, dat ik iemand binnen kon laten.
Dat tijd stil leek te staan. En ik met woorden jou kon laten zijn. Daar waar ik het diepst weet dat ik besta.

Dankje dat je me kende